با رشد تئاتر و به موازات آن جشنواره ها و قوانین مربوط به متن نمایشنامه ها خصوصا اورژینال بودن متنها که امروزه یکی از قوانین دست و پا گیر می باشد. اولین دغدغه ی تئاتریهای جوان ،داشتن متن نو و دست اول می باشد. این دوستداران نمایش ،اغلب خود دارای ایده های نو و خوبی می باشند که مترصد نوشتن آن هستند. اما ممکن است از نظر تکنیکی ایده هایشان به ثمر ننشیند. در اینجا سعی شده متودی ساده برای نمایشنامه نویسی عرضه شود تا نویسندگان جوان و تازه پا به عرصه گذاشته ی نمایشنامه نویسی نیز مجالی برای نوشتن داشته باشند. این متد با توجه به ساده ترین روشهای نمایشنامه نویسی ارائه می گردد که امید است مورد استفاده ی نویسندگان نو پای نمایش قرار گیرد..

نمایش عروسکی (عروسک گردانی)

هنر عروسک گردانی هنری است که می توان گفت از هزاران سال پیش معمول بوده است. لکن کسی نمی داند در کجا و در چه زمانی عروسکها بوجود آمده اند. اما آنچه به تحقیق معلوم شده است در جوامع اولیه عروسکها برای مقاصد مذهبی استفاده می گردید.

" شامانیسم " علم تحقیق درباره انسانهایی که قدرت مافوق انسانی دارند و به همان فردی که دارای این علم است، شمن یا شامان گفته می شود.
شامانیسم یکی از عوامل پیدایش نمایش عروسکی است. شمن یا شامان و یا رهبر قبیله از غار صدای وحشتناک در می آورده و ماسک می زده، آنگاه به تدریج ماسکها متحرک شده و عروسک بوجود آمده است. کاهنها داخل بتها می رفتند و با سر و صدا و حرکت بست سعی در زنده نشان دادن بت داشتند.
رهبران مذهبی در آن دوره ها ماسکها و اشکال متحرکی را بعنوان سمبل خدایان خود بکار می بردند و از نوعی صفات مرموز آن ها مردم را به حال ترس و وحشت نگاه می داشتند تا قدرت و نفوذ را برای خود به دست بیاورند و طبعا اسرار ابهام آمیز عروسکها را با مهارتی تمام حفظ می کردند.

اما در مورد اینکه نمایش عروسکی مربوط به چین و مصر می باشد آنچه مسلم است در دو کشور هند و چین نمایش عروسکی (البته به غیر از بونراکوی ژاپن) را تجربه نموده اند.
نمونه ای از اجرای نمایش عروسکی توسط هندیها مربوط به بهرام گور می شود که در آن زمان حدود شش هزار نوازنده و بازیگرد دوره گرد و کولی هند به ایران آمده بودند و طبعا نمایشعروسکی نیز یکی از کارهای نمایشی آنها بوده است.

جهت مشاهده ادامه این مطلب بر روی کلمه ادامه مطلب به رنگ آبی کلیک کنید

 

سیاه از کوچه های تنگ و تاریک غم آمده است، حرف زدن بلد نیست اما از شعرهای مولوی ، سعدی، و حافظ می خواند . حرکاتش ارادی نیست ؛گاه می لنگد و گاه روی دست و پا راه می رود ، وقتی هم گریه می کند گریه اش طبیعی نیست ،حزن آور است. چراکه؛برای او هر پدیده ی ناچیزی خنده آور اس

سیاه همه جا حضور دارد. رکن اصلی تئاتر روحضی است. از اول تا آخر کار ، همه گره ها را باز می کند و یا همه آن ها را او گره می زند وگرچه این کار را با لودگی انجام می دهد ،اما کاملا هوشیاری و عاقبت اندیش است زیرا اگر از این توانائی ها برخوردار نباشد، نمی تواند خواسته های خود را عملی کند.

در نمایش سیاه بازی آدم های بد ذات شکست می خورند همه شادی ها دوباره بر می گردد و آخر سر هم سیاه تنها می ماند.

در حقیقت تئاتر اصیل ایران با سیاه بازی متولد شده است. بله تئاتر روحوضی اصیل ترین تئاتر ایران است. تئاتر روحوضی یا نمایشنامه های روحوضی این چنین با واقعیت هایی که در خود دارد در حفظ خویش کوشیده است گرچه سیاه بارها با موتور گازی ،به تماشاخانه یا محل بازی رفت و آمد می کند ولی سیمای حقیقی عشق، دروغ ، ناموس پرستی و ... را هنوز در اجراهای خود دارد.

نگرش بازیگران و کارگردانان روحوضی به قصه ها جالب است

شخصیت های نمایش روحوضی یا خیلی بد یا خیلی خوب هستند، سیاه با حربه شوخی  و مزه پرانی به جنگ ثروتمندان می رود در عین حال با همه چیز آنها شریک می شود. سیاه در یک نمایش سیاه بازی نگاه کنجکاوی به همه مسائل دارد.

در نمایش سیاه بازی بیشتر مواقع تمام بازیگران کارگردان هم هستند و در محاوره و حرکت ،نمایش را خلق می کنند.

 

---

منبع: کتاب سیاه بازی جواد انصافی

- در ظاهر هدف کمدی خنده و تفریح است اما در حقیقت مسائل جدی در پردهٔ شوخی نموده می‌شود . در کمدی شخصیت قهرمانان و شکست هایشان بیشتر جنبهٔ شادی‌آور و عمدتا سرگرمی دارد و معمولاً بیننده بدان توجه جدی نمی کند . تماشاگر ازقبل می داند که فاجعهٔ بزرگی اتفاق نخواهد افتاد بلکه سیر حوادث در جهت کامرانی قهرمان یا قهرمانان است . قهرمانان کمدی اکثرا افرادی از قشر متوسط یا پایین جامعه اند که درطول نمایش مرتکب اشتباهات و یا رفتارهایی میشوند که مخاطب بر دردسرسازبودن یا اشتباه بودن این اهمال اشراف کامل دارد . ( سطح آگاهی مخاطب از قهرمان در مورد مسایل و رخدادها بالاتر است و همین موجب خنده‌است .)

- ارسطو می نویسد : " کمدی تقلید و محاکاتی است از اطوار و اخلاق زشت، نه این که توصیف و تقلید بدترین صفات انسان باشد؛ بلکه فقط تقلید و توصیف اعمال و اطوار شرم آوری است که موجب ریشخند و استهزاء می شود. آن چه موجب ریشخند و استهزاء می‌شود امری است که در آن عیب و زشتی هست، اما آزار و گزندی از آن (عیب و زشتی) به کسی نمیرسد.

نویسندگان نامدار

• یونان : آریستوفان، مناندر، پلوتوس، ترنس
• انگلیس : ویلیام شکسپیر، اسکار وایلد، بن جانسون
• فرانسه : مولیر
• روسیه : چخوف

 

{جهت مشاهده ادامه این مطلب بر روی کلمه ادامه مطلب به رنگ آبی کلیک کنید}